Villarrica beklimmen - Chili's meest actieve vulkaan

Mijn handen voelen ijskoud. Ik kan de pijn in mijn heup amper verdragen. Er loopt een straaltje zweet langs mijn borsten naar beneden en terwijl ik mij concentreer op iedere stap die ik zet, hoor ik enkel het gekraak van sneeuw onder mijn voeten en mijn zware ademhaling. Ik bevind mij op de Villarrica vulkaan. Eén van de meest actieve vulkanen in Zuid-Amerika en misschien wel de grootste uitdaging die ik mezelf tot nu toe aandeed. Maar ook één van de absolute hoogtepunten van onze reis door Zuid-Amerika! In dit blogartikel deel ik mijn ervaring met het beklimmen van de Villarrica vulkaan in Pucon, Chili.

Het is nog vroeg in de ochtend wanneer onze wekker afgaat en we ons klaarmaken in de te kleine ruimte van onze campervan. Om 5:30 verzamelen we bij de tour company en om 6:30 staan we aan de voet van de vulkaan. Vanaf hier is het zo’n 6 à 7 uur wandelen richting de top. In eerste instantie lijkt de top niet zo ver weg en ook niet extreem hoog. God, wat hadden we het mis!

Een vulkaan met een actief verleden

In 1558 wordt voor het eerst een uitbarsting van de Villarrica vermeld en sindsdien zijn er 59 uitbarstingen vastgesteld. De laatste uitbarsting dateert van 2015. Vrij recent dus. Ook op moment van schrijven (2022) is de vulkaan weer behoorlijk actief! De afgelopen dagen heeft het een vuurkolom losgelaten die vooral ’s nachts te zien is en tussen de 80 en 220 meter boven het niveau van de krater schommelt.

Stapje per stapje richting de top van Villarrica

Helm op ons hoofd. Warme, winddichte kleding om ons lichaam. Dubbele handschoenen. Een veel te zware backpack op onze rug. Crampons onder onze schoenen en trekkingpoles in onze handen. Klaar om deze vulkaan te veroveren.

Het eerste stuk is vrij vlak en makkelijk te bewandelen. Het landschap rondom ons bestaat enkel uit sneeuw, omgeven door groene bossen en in de verte ruige bergtoppen en nog meer vulkanen. We hebben geluk met het weer; ondanks dat we af en toe overvallen worden door een ijzige windvlaag, is de hemel blauw en schijnt de zon helder. Ondanks de zonnecrème kleuren onze neus en wangen al snel rood.

Na het vlakke stuk en een pauze is het tijd om te stijgen. Potverdorie; wat is dit lastig. Het eerste uur gaat goed, maar ik krijg het al snel moeilijker. Ondanks het afzien geniet ik wel met volle teugen van deze ervaring. Ik kan niet geloven dat ik dit doe en het is nu al één van de hoogtepunten van onze gehele reis door Zuid-Amerika.

Mijn ademhaling is zwaar en ik heb het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas gaat springen. “You’re going too fast!” Zegt één van de gidsen terwijl hij naast mij komt lopen. We staan even stil en ademen enkele keren diep in en uit. Vervolgens gaat hij voor mij lopen. Stapje voor stapje en heel traag komen we steeds dichter bij de top. Het voelt als een slakkentempo, maar dit is exact wat ik nodig heb.

Naast de immens grote krater

Helemaal uitgeput ploffen we neer op een steil stuk waar we even op adem komen. De empanada’s die we meebrachten als lunch zijn volledig destroyed in Mathijs zijn backpack. En hoewel het niet de lekkerste empanada’s zijn, gaan de uiteengevallen stukken vlot binnen. Al ons eten en onze snacks zijn reeds verorberd, maar de honger blijft.

We denken er bijna te zijn, maar dan volgt pas het zwaarste stuk. Hier wordt het alleen maar steiler en ijziger. Mijn rechterheup doet pijn en ik kan deze stekende pijn bijna niet verdragen. Even denk ik eraan op te geven, maar onze gidsen zijn zo enthousiast en blijven ons motiveren. Pijn is tijdelijk. Ik moet en zal die top halen! Een ander meisje uit onze groep besluit helaas niet verder te gaan.

De top komt steeds dichterbij. De toxische dampen branden in onze neus en voelen scherp aan in onze longen. Om die reden hebben we ook allen een masker mee. De wind zit gelukkig goed, waardoor we dit masker vrijwel niet hoeven te gebruiken. Voor het allerlaatste stuk mogen we onze zware rugzakken achterlaten, zodat we kunnen focussen op de klim. Wat is dit verdomme een uitdaging, maar het moment dat we de top bereiken laden mijn batterijen instant op. Ik vergeet de pijn voor even, voel mij euforisch en ben zo trots op deze prestatie. Hier staan we dan, op ruim 2.847 meter hoogte. We wandelen naast de reusachtige krater, vanwaar de rookpluimen naar boven stijgen.

Met de poepslee naar benee!

What goes up, must come down! Tijd om af te dalen en ik vind het doodeng. Onzeker zet ik mijn ene voet over de andere. Bang om uit te glijden of nog erger… naar beneden te vallen. Ik ga veel te traag, dus al snel neemt één van de gidsen mijn hand vast en met een stuk meer zekerheid daal ik af naar beneden. Ik vertrouw deze gids volledig. Letterlijk met mijn leven.

Want laten we het niet verbloemen. De klim is zwaar, maar eigenlijk kan er weinig misgaan. Vrijwel alle ongevallen gebeuren tijdens het afdalen. Zo ook dodelijke ongevallen. Vaak wanneer de weersomstandigheden omslaan, wanneer het te ijzig wordt of de hikers roekeloos zijn. Dit maakt deze klim dan ook zo lastig en zwaar: die continue alertheid.

Daarom mijn belangrijkste tip; doe de klim richting de top van Villarrica niet in je eentje, maar doe dit met een ervaren organisatie. Wij waren zelf met een groep van acht hikers en vier gidsen. Dit is overigens het maximale aantal van deelnemers. Dit is één gids per twee personen en dit maakt het gelijk een stuk veiliger. Je krijgt de nodige aandacht en ondersteuning tijdens jouw avontuur richting de Villarica vulkaan. Zelf boekten wij onze tour bij Zenit Travel (not sponsored!) en zijn hier enorm tevreden over. We werden nooit gepusht tijdens de klim en kregen alle tijd om deze hike op ons eigen tempo te voltooien. Onze gidsen waren enorm behulpzaam en vree enthousiast! Dit maakte voor ons een groot verschil.

Goed; terug naar onze afdaling! Wanneer het ‘veilig’ genoeg is mogen we de trekkingpoles inruilen voor de poepslee! We doen allen onze ‘pamper’ aan. Als het ware een extra billenbeschermer en dan is het tijd om te glijden. De ijshaak in je handen dient als rem voor wanneer het even te snel gaat. Naar beneden gaat gelukkig een stuk vlotter dan naar boven en dit is ongetwijfeld the most fun part! We vinden het helemaal GEWELDIG. Jammer dat we niet kunnen sleeën tot aan de parking, maar dat we het laatste stuk nog gewoon moeten wandelen in de diepe sneeuw. Zonder stijgijzers, wat het ook wel een stuk lastiger maakt.

Kan iedereen de Villarrica beklimmen? + extra info

Ik vond dit persoonlijk een zware fysieke uitdaging, ondanks de vele hikes/trekkings die we voordien reeds deden. Je hebt geen eerdere klim- of bergervaring nodig, maar moet wel beschikken over een goede conditie. Deze tour is niet geschikt voor mensen zonder enige hike- of trekkingervaring.

Eerlijk? Op het moment zelf vind ik dit soort zware fysieke inspanningen maar niets. Sterker nog; ik haat het om zo te lijden en van genieten is dan ook geen sprake. Achteraf ben ik wel steeds trots op mezelf. Word ik overweldigd door dat intense gevoel en is het vaak een hoogtepunt van mijn reis. Een beetje (veel) afzien is dus helemaal niet erg. Durf je grenzen verleggen.

Welke maanden kan ik Villarrica beklimmen?: je kan deze tour het gehele jaar door boeken! De winter en het voorjaar (mei-november) is ook ideaal om te skiën! Velen combineren dan het klimmen, om vervolgens naar beneden de skiën. Peak-season is de Austral zomer (januari-februari), waarbij het extra druk kan worden en tours sneller volboekt zijn. Het belangrijkste is om goed te kijken naar de weersvoorspellingen! De meeste (dodelijke) ongelukken gebeuren bij slechte weersomstandigheden. Bij slecht weer kan je de top vaak niet bereiken en dat is zonde.

Waar te verblijven?: vanaf het charmante Pucon heb je reeds zicht op de Villarrica vulkaan. In Pucon vind je tal van gezellige accommodaties, kampeerplekken, alsook vrije plekken om met je tentje/camper te verblijven. In Pucon zitten er heel wat goede restaurants, toffe winkeltjes en heel wat organisaties waar je deze tour kan boeken. Zoals reeds vermeld raden wij Zenit Travel 100% aan!