Ik heb er een tijdje over nagedacht. De knoop is eindelijk doorgehakt. Ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd mijn blog steeds meer en meer links liet liggen en daartegenover de focus te hard lag op Polarsteps. Een pagina waar iedereen onze route kon volgen en ik dagelijks onze verhalen neerpende. Ik vind het zelf fantastisch om hier mee bezig te zijn, maar dat betekend wel dat er steeds minder berichten op YoungWildFree komen. Ik heb er namelijk gewoon geen tijd voor.
Foto’s maken, foto’s bewerken, bloggen en iedereen up-to-date houden, het kost gewoon te veel tijd en moeite. Ik had het eerlijk gezegd zelfs een beetje onderschat. We verlaten morgen Cambodja en het is duidelijk dat ik allesbehalve op schema zit. Ik heb nog zoveel schade in te halen en vandaar het besluit: Ik stop ermee!
Ik heb besloten te stoppen met Polarsteps. Wel zullen jullie de complete route nog kunnen volgen, maar de verhalen zijn verleden tijd. Daartegenover zal ik wel wat vaker dit reisdagboek bijhouden, zodat jullie zeker op de hoogte blijven van ons leven hier. Er is de afgelopen maanden ontzettend veel gebeurd en daar zal ik nu een klein overzichtje van weergeven.
Een maand lang reisden wij door Sri Lanka, een land dat veel te bieden heeft. Al voldeed het niet helemaal aan onze verwachtingen. Wij zijn niet omvergeblazen van deze eerste bestemming, de nierstenen van Mathijs hebben er misschien ook mee te maken. Gedurende een tweetal weken hebben wij enkele ziekenhuizen bezocht en zo kwamen wij er achter dat Mathijs nierstenen heeft, al hadden we eigenlijk al een vermoeden. Dit maakt uiteraard dat je minder kan genieten van de reis.
Toch waren we tevreden dat we konden doorreizen naar Laos, hier keken we beiden namelijk ontzettend hard naar uit. Onze verwachtingen werden ingelost. Er is op zich niet zéér veel te beleven in Laos, maar er heerst zo een fijne sfeer en het land is zo authentiek. Heerlijk gewoon. Hier leven zonder twijfel de meest vriendelijke en lieve mensen op aarde. Er is zoveel armoede en toch ziet iedereen er zo gelukkig uit. Laos was geweldig, met als hoogtepunt de Gibbon Experience die wij deden. Dit is iets dat ik nog jaren kan navertellen, het was zonder twijfel één van de meest bijzondere momenten uit mijn leven. Mijn vader kwam ons bezoeken tijdens onze reis in Laos en dit verliep ook niet zonder problemen. Om een lang verhaal kort te maken: Zijn paspoort was niet in orde, waardoor hij vast zat in Bangkok. Enkele dagen later en meer dan duizend euro armer is hij uiteindelijk toch in Laos geraakt, waarbij we een dag later meteen begonnen aan de Thakhek Loop.
Een motortocht van drie dagen. Mathijs (zonder enige ervaring) reed ontzettend goed op zijn scootertje, ik zat achterop bij mijn papa. Het was ijskoud. Verkleumd door de koude kwamen we telkens aan in onze guesthouses. De laatste avond sliepen we zelfs met ons thermisch ondergoed aan. Mijn vader met een dikke jas en een handdoek over zijn kale hoofd.
Hoewel het een fijne rit was, waren we allen ontzettend blij dat deze was afgelopen. De koude maakt het ontzettend vermoeiend en alles behalve fijn. Vervolgens gingen we nog enkele dagen gaan rusten op 4000 Islands, een plek waar de tijd stil lijkt te staan. Papa was niet echt enthousiast, tot zover vond hij maar niets aan Laos. Te arm, te vuil, etc;
Vervolgens kwamen we aan in Cambodja, de plek waar we ondertussen onze laatste avond spenderen. Gedurende een week reisde hij mee, maar ook hier leek hij zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. We bezochten de prachtige tempels van Angkor Wat en bezochten de Killing Fields en S21, welke een serieuze indruk op ons nalieten. Ik vond de verhalen zo vreselijk en zag heel de tijd de gezichten voor mij, van de mensen die als beesten zijn afgemaakt. Gedurende de hele reis speelde deze gedachten voortdurend in mijn hoofd. Op elke plek waar we terechtkwamen dacht ik “Hoeveel mensen zijn er hier meegenomen en vermoord.”
We kregen ook minder goed nieuws te horen. Al gedurende enkele weken had ik ontzettend veel last van mijn onderbuik, de laatste dagen was hij ook steeds meer opgezet. Ik leek (en lijk nog steeds) wel een ballon. Mijn eerste gedacht was mijn spiraaltje, aangezien ik daar de laatste maanden al wel wat last van heb. Anyway, voor de zekerheid toch even langs in het international hospital van Siem Reap. Een echo en een bloedtest later, toonde aan dat mijn eierstok ontstoken is, dat ik endometriose heb én dat ik salmonella in mijn darm heb. Niet de soort die je oploopt via voeding, wel de soort die ik mogelijks heb gekregen door het aanraken van dieren. Oeps.
Drie infusen, enkele tranen en vier uur later mocht ik het ziekenhuis verlaten. Wel waren we 240$ armer en moest ik de komende dagen nog een hele kuur aan medicijnen nemen. Heel wat antibiotica en geloof mij, dit was geen pretje. De laatste dag met mijn vader spendeerden we in Kep. Een ontzettend gezellig badplaatsje waar niet veel te beleven is. Hoewel het de mooiste plek is die we zagen in Cambodja, is er geen sprake van toerisme. Het is er werkelijk dood. Zonde want het is zo een mooi stadje, zo modern. We sliepen er in stenen hutjes, tussen de planten. Dit was by far onze mooiste accommodatie tot nu toe. Wakker worden met het geluid van de vogeltjes, ik voelde mij hier meteen thuis. Er leefden ook vier honden en vijf katten, dit gaf uiteraard meteen een gevoel van ’thuis te zijn’.
Vol spijt verliet papa ons en ging verder richting Bangkok, ook wij vertrokken een dag later richting Sihanoukville. Deze stad is de laatste jaren het tweede Phuket aan het worden. Het barst er van de toeristen, barretjes, restaurants en winkeltjes. Leuk voor enkele dagen, maar hier zou ik geen week kunnen spenderen. Voor ons was dit slechts een korte tussenstop, alvorens we zouden gaan genieten aan de eilanden. Nuja, genieten… dat zat er niet echt in. De antibiotica maakte mij ziek, duizelig en misselijk. Alsof ik een cocktail aan drugs en drank heb genomen, al is dat hier uiteraard niet het geval.
We starten onze eilandentrip in Koh Rong, een waar backpackersparadijs dat bekend staat om zijn vele feestjes. Mijn hoofd staat op dit moment niet naar feesten, maar ook zonder deze feestjes is het er ontzettend leuk. Poederwitte stranden en een helderblauwe zee, werkelijk adembenemend. Jammer genoeg kan ik maar niet genieten van dat moois. De medicatie heb ik vandaag niet meer ingenomen, maar ik blijf ziek. Er komt geen verbetering in, integendeel.. de symptomen lijken alsmaar erger te worden. Mathijs en ik hebben daarom besloten het mooiste eiland: Koh Rong Samloem over te slaan en onze reis meteen verder te zetten naar Thailand.
Een bestemming die in eerste instantie niet in ons lijstje stond. De ziekenhuizen in Bangkok blijken echter zo goed te zijn, dat het momenteel het meest verstandige is om hier een bezoekje te brengen. Hopelijk vinden zijn de juiste oorzaak en kunnen zij mij verder helpen. Want een wereldreis zonder echt te kunnen genieten (en met dikke ronde buik), is ook maar zonde.
