Reisdagboek #7 Wanneer onze wegen scheiden

Het laatste half jaar waren we continu bij elkaar. Geen seconde alleen. En plots breekt dan toch het moment aan dat onze wegen gescheiden worden van elkaar….

Zelfs onze meditatie momentjes op het toilet -you know what i mean, right!?- werden vol enthousiasme met elkaar gedeeld. Geheimen? Die waren er niet. Ze zeggen wel eens dat het een grote relatietest is, samen op wereldreis gaan. Dat klopt ook, want je kan je onhebbelijkheden en imperfecties niet meer verbergen voor elkaar. Niet dat wij dat ooit deden, maar ik kan mij wel voorstellen dat er koppels zijn die zich wél schamen voor bepaalde zaken voor en bij elkaar. Er zijn dan ook heel wat koppeltjes die ‘de ultieme relatie test’ niet overleven, Temptation Island is er niets tegen! Je ziet elkaar op de beste momenten, maar ook op de slechtste. Frustraties kunnen enkel met elkaar gedeeld worden, privacy is er niet meer. Wat als je uitgekeken raakt op elkaar? Kan je té open worden in een relatie en té veel delen met elkaar? Mathijs en ik houden daar persoonlijk wel van, de ‘je m’en fous neem me maar zoals ik ben’ mentaliteit. Schaamte hebben we vrijwel nooit gekend voor elkaar, we voelden ons na een tweetal weken al helemaal comfortabel bij elkaar. Schaamteloos scheten laten, waarom niet?

Het menselijke lichaam is niets om je over te schamen! Anyway, ik ga het hier niet over lichamelijke acties hebben. Onze relatie is in een razendsnel tempo tot stand gekomen. Al van de eerste date zat het goed en die Facebook status veranderde dan ook vrij snel van ‘vrijgezel’ naar ‘in een relatie’. Heel vreemd, want ik ben juist de persoon die liever eerst de kat uit de boom kijkt. Ik vind het fijn eerst een persoon goed te leren kennen en alles stapje voor stapje te doen. Dat maakt het des te spannender en op deze manier ontdek je of die ene persoon wel echt iets is voor jou. Met Mathijs ging het net een tikkeltje anders, maar het voelde goed en ik volgde mijn instinct. Hoewel we er beiden wel wat spijt van hebben dat we het niet rustiger hebben aangepakt, zijn we twee-en-half jaar later nog steeds dolgelukkig met elkaar. Wie had ooit gedacht dat we afscheid van elkaar zouden nemen op reis!

Natuurlijk zijn we niet echt uit elkaar! We zijn slechts een honderdtal kilometer van elkaar verwijderd voor de komende drie dagen, en… dat voelt best vreemd! Bijna zes maanden samen, vierentwintig op vierentwintig, zeven op zeven en plots…. Lig je alleen in bed. Geen ramp natuurlijk, het zijn maar drie daagjes! Mathijs op avontuur, terwijl ik mijn lichaam en geest even laat ontspannen. Oorspronkelijk waren we van plan samen de Rinjani vulkaan op Lombok te gaan beklimmen, een tocht van drie dagen. Een hele zware tocht, want het het terrein ligt er niet bepaald lekker bij. ’s Avonds wordt het ijskoud en de nachten brengt hij door in een tentje, om tot slot te klimmen naar de top. Deze is maar liefst 3726 meter hoog!

Hoe graag ik het wou, ik weet dat mijn lichaam het op dit moment niet had aangekund en mijn asthma had het alleen maar lastiger gemaakt. Ik heb dan ook besloten dit idee te laten vallen, maar wél iets te doen dat ik al héél lang wou doen: Namelijk een yoga retreat! Mathijs was zo vriendelijk om in Pulau Weh samen met mij een yogales te volgen, maar dit was alles behalve zijn ding. Je had z’n beentjes moeten zien trillen! Dit is dan ook het ideale moment om er eindelijk voor te gaan. Ik verblijf momenteel in ‘Mana Retreat’ en het is hier werkelijk een pareltje! Ik slaap op een luxueuze Dorm kamer met enkele andere meisjes, we hebben buiten een prachtige badkamer met planten én warm water. Verkoeling kan ik overdag zoeken in het zwembadje. Dan heb ik nog niet gesproken over het overheerlijke vegetarische en veganistische eten dat ze hier serveren. Ik start de ochtend steevast met een heerlijke smoothiebowl, een verse juice en een kopje thee. Heaven!

Veel doe ik niet overdag, gewoon lekker ontspannen en een uurtje zweten tijdens yoga. Ze geven hier een vijftal yogalessen per dag, maar ik hou het slechts bij eentje. Als beginner is dit zwaarder dan gedacht! Elke avond is het cinema op groot scherm, liggend in comfy poefzetels. Puur genieten dus! Een groot contrast met de zware prestatie die Mathijs momenteel aan het leveren is, maar in gedachten ben ik bij hem.

Ik zou het niet bepaald ‘gemis’ noemen, maar het is wel een gewoonte geworden om samen te gaan slapen, samen op te staan, samen te eten .. eigenlijk alles samen te doen. Vreemd om plots alleen te zijn en elkaar drie dagen niet te horen. Op avond één konden we elkaar wel nog even bereiken en we waren het er beiden over eens hoe vreemd en leeg het bed plots aanvoelde zonder de andere. De stilte, niet lachen en onnozel doen met elkaar. Anderzijds is het goed dat we even terug wat ademruimte hebben. Tijd voor onszelf. Het is namelijk op zulke momenten dat je des te meer beseft wat je aan elkaar hebt en wat je voor elkaar voelt.

Wat is het gek dat één persoon zo ontzettend veel voor je kan betekenen. Zoveel mensen op de wereld en toch slechts één iemand waar je je hele hart aan verliest, waar je je zo tot aangetrokken voelt en waar je de rest van je leven mee wilt spenderen. We mogen nu wel even gescheiden zijn van mekaar, maar dit is degene die ik nooit meer laat gaan!