Dag lieve allemaal. Het is weer een hele poos geleden dat ik nog een persoonlijk blogbericht schreef, oftewel mijn zogenaamde reisdagboek. Nuja, is dit nog wel een reisdagboek als ik het niet eens frequent meer bijhoudt? Ondertussen zijn we aangekomen in de Filipijnen en hoewel ik beloof wat vaker te gaan schrijven, vrees ik dat ik mijn belofte niet kan nakomen. Het zit namelijk zo: het internet SUCKT! Daartegenover staat wel dat we zijn aangekomen in het paradijs op aarde. Ook niet slecht natuurlijk!
We zitten ondertussen al een kleine week in de Filipijnen. Wat waren we blij dat we Manilla na twee dagen konden verlaten. Hoewel we in een betere buurt zaten -volgens google- voelden wij ons hier allesbehalve op ons gemak. We zaten in een zeer mooi hotel, dat wel enkele euro’s boven ons budget lag, maar dat terzijde. Het mooie hotel was gelegen in een nogal vreemde buurt. Gedurende deze twee dagen zagen wij geen enkel blank persoon op de straat, enkel de laatste dag in het hotel zelf. Toen wij in deze buurt op zoek gingen naar eten (een behoorlijk lastige klus. Het eten in de Filipijnen is oftewel véél te vettig, oftewel véél te zoet) werden wij voortdurend aangestaard door de lokale bevolking. Kleine kindertjes waren nieuwsgierig en dat was zo schattig om te zien, de meeste dames begroette ons ook vriendelijk, maar de heren bekeken ons maar als vreemde vogels. Redelijk ongemakkelijk.
Het was ook al vrij laat op de avond en we weten dat je dan beter niet meer buiten kan komen, maar onze buik rammelde van de honger. Uiteindelijk aten we enkele broodjes/koeken van bij een bakkertje. We vonden namelijk geen enkel lekker restaurantje: enkel fastfood! Gedurende de hele dag aten we dus niet één degelijke maaltijd. Manilla blijkt absoluut geen veilige stad te zijn. Heel wat straten worden ’s avonds afgesloten met grote hekken, wat uiteraard ook al veel betekend. Overvallen, bedreigd of bestolen worden is hier ook niet ongewoon. Wat waren we blij dat we veilig en wel ons hotel bereikten.
De volgende dag werd een groot avontuur. Een tijdje geleden bestelde ik online wat producten voor mijn lichaam en liet deze leveren in Manilla. Mijn pakje was al een hele tijd spoorloos, maar het bleek al lange tijd in het grote postkantoor te liggen en het bleek nog niet zo simpel om dit postkantoor te bereiken! Allereerst namen wij een trein die tsjoekevol zat. Wat voelde ik mij ongemakkelijk toen ik bij het uitstappen ‘per ongeluk’ aan mijn kleine petieterige kontje aangeraakt werd. Vervolgens namen wij een jeepny naar Taguig. Wat een grappige dingen! Je kan het vergelijken met de mini versie van een gele schoolbus uit Amerika, links en rechts zijn lange banken bevestigd. Wanneer je instapt geef je het geld door aan de volgende personen, tot dit terecht komt bij de chauffeur. Best een grappig zicht en een leuke bedoening.
Vervolgens kwamen we aan bij een bus aka. Tuktuk station, waar we een tuktuk namen richting het postkantoor. Deze tuktuks zijn duidelijk niet gemaakt voor westerlingen. We zaten compleet voorovergebogen en bij elke put was het opletten geblazen dat ons hoofd niet tegen het ‘plafond’ werd gestoten. Na een pijnlijk ritje kwamen we eindelijk aan bij het postkantoor en tussen de duizenden pakjes stond het mijne al heel die tijd te wachten om opgehaald te worden. Wat was ik blij dat het pakje en ikzelf herenigd werden. De kans dat het zoek was geraakt was vrij groot, pakjes komen wel vaker niet aan in de Filipijnen. De rest van de namiddag spendeerden we in ons hotel. We kochten havermoutpap zodat we die dag niet meer buiten ons hotel hoefden te komen.
Tijd om Manilla te verlaten en het eerste eiland te bezoeken: Coron! De meeste mensen nemen een vliegtuig, aangezien het amper een uurtje vliegen is. Wij zijn echter gierige backpackers, die zwaar op ons geld zitten en elk tientje wel tien keer omdraaien. Neen, grapje hoor! De ferry bleek gewoon 5 keer goedkoper te zijn en daarvoor wouden we gerust vijftien uur onderweg zijn. Het bleek een ontzettend leuke tocht te zijn. De ferry was werkelijk een comfortabel en groot schip, met de nodige faciliteiten om je vijftien uur te vermaken. Net de Titanic, maar dan voor arme backpackers! Een gezellige lobby met zeteltjes, een terras op het dek om te genieten van een drankje en de zon op je smoeltje, zelfs een kapper en een wellness! In de namiddag werd er karaoke gezongen en dit maakte het alleen nog maar leuker! Wat wou ik zo graag een liedje zingen, maar ik ben een poeperd die het helemaal niet aandurfde om voor zo een groot publiek te zingen. Daar ging mijn 3-minutes of Fame… achteraf heel veel spijt natuurlijk!
Het werd dus zeker een gezellige dag op de boot en rond een uur of negen kropen wij in ons kleine stapelbedje. We lagen op een grote slaapzaal, maar dankzij de oordoppen konden we gelukkig vredig door het gesnurk van die dikke Rus slapen. Om 2:30 uur werden wij gewekt door de luidsprekers en om 4 uur stonden we met onze voeten op land. Balen seg…. Kom je daar midden in de nacht aan op een eiland dat je niet kent en waar je bovendien niets geboekt hebt! Vol goede moed en onder het moto: “er is altijd een plekje vrij voor ons” gingen we op zoek naar een fijn kamertje. Wat was dit een teleurstelling.. Na een uur en een half, een zestal guesthouses verder stonden we nog steeds op straat. Doodmoe en met een zere rug, onze frustraties tegen elkaar te uiten. Jep, dit zijn zo van die momenten dat de ander helemaal niets goed kan doen, dat het allemaal zijn schuld is en dat je elkaar niet kan horen, zien, noch ruiken.
We bleken achteraf niet de enige te zijn. Twee koppels die wij tegenkwamen maakten hetzelfde mee en zij bleken net op dezelfde manier te reageren. Wat zeggen ze ook al weer? De persoon die je het liefste ziet, krijgt het het hardste te verduren? Bon…. De moed zonk ons zwaar in de schoenen en mijn pijnlijke rug wou echt niet meer mee. Met een gezicht tot op de grond stapten we opnieuw een accommodatie binnen, of er écht geen plekje meer vrij was voor ons.
We hadden geluk! Er was nog een kamer vrij met airconditioning en eentje met ventilator. Uiteraard kozen we voor de tweede optie, aangezien deze weer enkele eurootjes goedkoper is. We bekeken de kamer, het bed paste er maar net in, maar alles was netjes. Voor dit kleine ding zonder ramen, zonder verluchting, betaalden we maar liefst de volle vijftien euro. SLIK! Niet twijfelen, gewoon nemen… indien we deze kamer niet hadden genomen, hadden we er vast geen meer gevonden! Inchecken ging uiteraard pas om 12 uur, dus totaal uitgeput besloten we te gaan genieten van een ontbijtje.
De drie dagen die we in Coron spendeerden zijn voorbij gevlogen en hoewel het een zeer druk eiland is, heb ik er toch ontzettend van genoten. Coron zelf is niet bijzonder en veel te druk, vooral Coron Island is de place to be! Samen met een ander koppeltje in ons hotel boekten we een tour om alle bezienswaardigheden rondom Coron Island te bekijken. Wat een prachtige eilanden, lagunes, koraal en stranden. Alleen jammer dat er meer Chinezen dan vissen in het water zitten. Desondanks was het absoluut de moeite waard.
De volgende dag gingen we gaan duiken en dit werd zowel een geweldige als een vervelende ervaring. Coron staat bekend om de vele Japanse wrakschepen uit de tweede wereldoorlog, dit is dé reden dat wij Coron wouden bezoeken. We startte zelfs met een ‘opwarmertje’, namelijk een simpele duik bij koraal. Hoewel ik vest XS vroeg, gaven ze mij een S en deze bleek uiteraard veel te los te zitten. Door wat problemen met mijn zuurstoffles, bevestigden zij deze uiteindelijk zelf aan mijn vest, waardoor deze te hoog bleek te zitten. Gevolg: toen ik op de rand van de boot zat en mij in het water liet zakken, botste deze zuurstoffles -pardoes- behoorlijk hard tegen mijn achterhoofd aan. Ik kon wel huilen en was er de eerste minuten echt niet goed van. Ondertussen ga ik al drie dagen door het leven met een serieus (struisvogel) ei op mijn hoofd. Van de duik zelf heb ik ook absoluut niet genoten.
Hoewel ik onder water duidelijk probeerde te maken dat mijn fles nog steeds niet goed zat, leek niemand mij te begrijpen en werd er dan ook niets aan gedaan. Bijgevolg stootte de achterkant van mijn fles dus voortdurend tegen mijn hoofd aan en dit is geen pretje! De druk op mijn dikke buil werd ook steeds groter naarmate we dieper de zee ingingen. Het koraal was prachtig, maar ik kon er geen seconde van genieten door het ongemakkelijke gevoel. Ohja, mijn zwemvlies kwam gedurende de duik ook nog eens los… en om het verhaal helemaal dramatisch te maken, begaf mijn geliefde camera het onder water. Wij hebben slechts een jaar van elkaar kunnen genieten, zoveel mooie momenten met elkaar gedeeld, lief en leed gedeeld zoals ze zeggen en net… wanneer ik hem het hardste nodig heb, laat hij mij gewoon in de steek. Alsof ik nooit iets betekend heb voor hem.
De emoties laaide behoorlijk hard op, eenmaal boven gekomen. Mathijs, de troostende schouder nam mij meteen in zijn armen en ik liet mijn tranen de volle tien seconden de vrije loop. Alles ging fout. Mijn hoofd deed zoveel pijn, mijn camera had zijn leven gegeven en ik wou gewoon niet meer duiken. De tweede duik (in één van de gezonken schepen) sloeg ik over om even te bekomen. Ik maakte het mezelf lekker comfortabel op het dek en genoot van de felle zonnestralen. Na de lunch was het tijd voor duik drie. Woorden schieten tekort om deze te duik te beschrijven, het was: formidabel-mega-fantastisch-geweldig-wauw-bijzonder-wonderschoon-indrukwekkend-mooi! Zonder twijfel de meest bijzondere en unieke duik die ik heb gemaakt. Hierbij doken we in een 120-meter lang schip dat 26 meter diep ligt. Een compleet nieuwe wereld ging voor ons open. Het valt absoluut niet te vergelijken met duiken in de open oceaan, noch bij prachtig koraal.
Dit was weer een geheel andere ervaring, ik had ogen te kort om alles te bekijken rondom mij. De graveringen in de muren, de smalle doorgangen waar we doorheen moesten en ik af en toe wel eens in vast bleef zitten. Dit is absoluut niet geschikt voor claustrofobische of angstige mensen, in zo’n situaties moet je de kalmte kunnen bewaren en je compleet focussen op je duik. De duik zelf duurde zo’n dertigtal minuten, maar naar mijn gevoel was deze veel te snel voorbij. Het was echt een dubbel gevoel: enerzijds maakten we zo een mooie duik, anderzijds heb ik er niet eens één beeld van kunnen vastleggen door mijn gestorven camera, zonde! Ik heb één mooi souvenir overgehouden aan deze duikactiviteit: een compleet verbrand lichaam dat eruit ziet als een prachtige, rode kreeft.
Ondertussen zitten we onze derde dag in het prachtige El Nido, maar dat is weer voor een nieuw verhaal. Ik kan hier namelijk ook véél te veel over schrijven. Ik kan jullie alvast het volgende verklappen:
De Filipijnen zijn werkelijk geweldig. De prachtige eilanden, het mooiste en meest heldere water dat ik ooit in mijn leven heb gezien, de ruige natuur, een rijk onderwaterleven en ga zo nog maar even door. Wel gaan we hier even back to basic. Warm water? Dat is er natuurlijk niet, misschien in de mooie hotels en resorts, maar dat is onbekend terrein voor ons. De elektriciteit durft hier wel eens uitvallen, dat is ook zeer normaal hier. Tot slot SUCKT het internet zo erg! Terwijl ik dit schrijf zit ik al vier dagen zonder internet! Alle foto’s en blogberichten lopen dus héél wat vertraging op. IK WIL MIJN FOTO’S POSTEN!
Dat terzijde kunnen we wel meer genieten van het land én van mekaar. Facebook, Instagram en mijn blog wachten wel. Dit is weer een compleet andere bestemming, een totaal andere cultuur en een geheel andere ervaring dan onze vorige bestemmingen. Ondanks dat dit een zeer toeristisch land is, zijn de Filipijnen een echt pareltje. Eentje dat volop schittert en er naar uit kijkt om verder ontdekt te worden.
Ohja, en ondertussen zie ik er niet meer uit als een rode kreeft, maar wel als een vrolijke gevlekte koe. Om de één of andere reden begint mijn huid behoorlijk af te pellen, waardoor er allemaal witte vlekken ontstaan in mijn gebronsde huid. Nood aan een scrub! Waar zijn die Rituals winkels hier?
Even vermelden dat we El Nido ondertussen ook al een week verlaten hebben! Er staan nog meer dan tien blogberichten klaar, waaronder enkelen van Thailand. Laten we hopen dat jullie deze gauw kunnen lezen! xoxo
