Hoe we verdwaalden op het pad der goden richting Positano

We slurpen van ons kopje cappuccino, terwijl de zon stilaan haar stralen tevoorschijn tovert. Klaar voor een nieuwe dag. Het wordt een mooie dag. De Sentiero degli Dei -beter bekend als het Pad der Goden-, is zonder twijfel de allermooiste hike bij de Amalifkust. Deze wandelroute brengt je in ongeveer vijf uur tijd van het startpunt in Bomerano, naar het bekende Positano. De route is waanzinnig mooi en biedt prachtige vergezichten. Een hike die ik dan ook absoluut wou gaan doen tijdens onze reis door de Amalfikust. En hey! Ik heb best wel al wat ervaring met hiken, dus wat kon er nu misgaan? We begonnen vol goede moed en genoten van het schitterende uitzicht, alleen kwamen we nooit al wandelend aan in Positano. Een dag vol ellende en teleurstellingen. Hoe we onder andere verdwaalden op het pad der goden en zoveel meer.

Daar stonden we dan, ruim vijf uur later, in Praiano. Een dorp op ruim tien kilometer van Positano. Help. Wat nu gedaan?

We overnachten in een heerlijk hotel in Sorrento en smullen nog van een uitgebreid ontbijt, alvorens de bus te nemen richting Bomerano. Aangekomen in dit supergezellig en oude dorpje, genieten we nog van een heerlijke gelato, alvorens écht te starten met de hike. We dragen fleurige jurkjes en rokken, maar hey! We got this. Hier hebben we overigens ook geen hinder van ondervonden.

Op het plein zou je blijkbaar een infopunt vinden, waar je informatie en kaarten kan krijgen over de wandelroute. Dit hebben we duidelijk gemist… Vol enthousiasme beginnen Joni, Nastia en ikzelf aan deze wandelroute. Het is nog vroeg en we hopen rond 13 à 14h aan te komen in Positano, om daar dan te kunnen lunchen en de rest van onze dag te kunnen spenderen aan deze prachtige, maar veel te toeristische kustplaats.

We beginnen met de wandelroute en stoppen om de haverklap om even een foto te nemen, want wat is het hier toch zo schoon! Het volgende plekje nog mooier dan het vorige. Bij het startpunt komen we heel wat mensen tegen. Oud, jong, stelletjes, gezinnen, met of zonder hond. Er heerst een gezellige drukte, zonder dat het té druk wordt. Precies goed.

We zijn nog maar goed en wel vertrokken, alvorens we een huisje tegenkomen waar verse Limone granita wordt verkocht. “When life gives you lemons… make lemonade”, zeggen ze dan! Vol genot slurpen we ons ijskoude bekertje leeg en blijven we even hangen bij de plek waar het Italiaanse stel hun eigen lemon-business is gestart. Een huisje vol gigantische citroenen en gezelligheid, met een geweldig uitzicht. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Het zurige sapje heeft ons goed gedaan en we zetten onze tocht weer verder. We keuvelen er gezellig op los, terwijl onze focus vooral uitgaat naar waar we onze voeten neerplanten op dit hobbelige pad. So far so goed en we hebben er nog steeds veel zin in. Per toeval komen we onderweg, net aan een splitsing, een Russisch gezin tegen. Onze goede vriendin Nastia heeft dit meteen door en brabbelt er op los in een taal die voor ons onverstaanbaar is. Het gezin geeft aan vertrokken te zijn in Positano en wijst ons de weg die wij moeten volgen. Precies hier gaat het mis.

Vol vertrouwen in onze medemens nemen wij de weg die zij zonet hebben aangewezen. Maar dat vertrouwen werd vreselijk geschonden. Het was hier dat we de andere afslag moesten nemen. Waarom wezen deze vriendelijke mensen dan de verkeerde weg aan? Heel vreemd.

Er nog steeds van uitgaande dat we goed zaten, bleven we maar doorwandelen. Nog snel even een tik-tok dansje onder de baan, voor onze grote Tik-tok fan Joni en weer gaan!

We wandelen al enkele uren en lijken steeds verder verwijderd van Positano. Zou het misschien aan onze blonde haren liggen, dat we toch vol overtuiging blijven doorgaan? Wanneer we een hele tijd later weer aan een splitsing komen, begint te twijfel toe te slaan. Het zou toch niet? Ik check Google Maps even en ons gevoel wordt bevestigd. We zijn compleet de verkeerde kant opgegaan. Onze hoofden rood aangelopen, het knorrende gevoel in onze maag, te weinig water in onze rugzak. Shit. We zijn verloren gelopen. Verdwaald! Hoe is het in godsnaam mogelijk?

We besluiten terug te keren. Klimmend op het steile en smalle pad, wandelend langs het kerkje waar we een half uur geleden nog voorbij kwamen. De laatste twee uur hebben we vrijwel geen mensen meer gezien en dit zou wel eens kunnen verklaren waarom. Godzijdank komen we onderweg drie vrouwen tegen en delen mee dat we naar Positano willen en mogelijks verkeerd zijn gelopen. De vrouwen stellen ons gerust en delen mee dat we wél juist zitten en zij ook onderweg zouden zijn naar Positano. Is dit een grap?

Daar gaan we weer. We keren wederom terug van waar we kwamen en blijven ditmaal doorgaan. Niet wetende waar we zouden uitkomen. Dorst. Honger. Onzekerheid.

Onderweg komen we tal van beelden tegen waarop goden staan afgebeeld. Enge hoofden. Zouden we dan toch het Pad der Goden aan het bewandelen zijn? Dat knagende gevoel in onze maag en de vele twijfels. Wanneer we even uitrusten op een bankje en we twee meiden met een hond tegenkomen, worden onze twijfels eindelijk bevestigd. Ze moeten er stiekem om lachen, maar kan je het hen kwalijk nemen? We zitten op ruim tien kilometer van Positano. In plaats van Positano, bevinden we ons vlak bij Praiano.

We zijn in tussentijd al bijna vijf uur onderweg en terugkeren heeft dus geen zin. We besluiten door te wandelen naar Praiano en daar de eerste bus te nemen richting Positano. Daar gaat onze prachtige wandeling langs het Pad der Goden en het avontuur bleek nog niet afgelopen…

Met de bus naar Positano…. of toch niet?

Daar staan we dan aan de bushalte. Rood aangelopen hoofden, nog steeds geen water en nog steeds geen lunch. Door het coronavirus is het opmerkelijk rustig aan de Amalfikust. Keerzijde is wel dat de bussen amper rijden en deze vaker niet dan wel komen opdagen, aangezien er te weinig toeristen zijn. Ik heb geen flauw idee hoelang we precies wachten op de bus, maar het lijkt een eeuwigheid. Wanneer het kleine busje eindelijk arriveert wil ik dansen van vreugde. We gaan eindelijk naar Positano. Of toch niet?

De buschauffeur verzekert ons naar Positano te rijden, maar dit blijkt niet meteen het geval te zijn. We rijden steeds verder weg van Positano en ik begin mijn geduld stilaan te verliezen. We maken een hele omweg naar Furore en de buschauffeur rijdt vervolgens naar de busstalling. Daar tatert hij er op los en blijft enige tijd staan, alvorens zijn collega het overneemt. We vertrekken dan toch eindelijk naar Positano. Mijn gezicht tot op de grond, Joni die bijna overgeeft door de kronkelende wegen en alsof dat nog niet genoeg is, verdwijnen de zonnestralen en valt de regen met bakken uit de lucht.

Eindbestemming: vervloekt POSITANO

Zo onverwacht als de regen kwam opdagen, zo snel is hij ook weer gedaan. De lucht blijft grauw en grijs, maar we zijn blij. Zo ontzettend blij. Want we halen eindelijk opgelucht adem in Positano! Het kleurrijk palet tegen de rotsen is een welgekomen geschenk. We zijn lichamelijk uitgeput en willen niets liever dan gewoon lekker luieren op het befaamde Spiaggia Grande . Een zwart strand met felgekleurde bedjes en parasols. We slenteren door de kleine en gezellige straatjes, terwijl de heerlijke geur van pizza onze neusgaten binnendringt. Maar dat is voor straks!

We hebben er al heel wat tegenslagen opzitten, maar alsof dat nog niet voldoende is doen ze er nog een schepje bovenop. Lekker luieren op het strand? Dat is dan 25 euro per persoon. Binnen een uur wordt het strand afgesloten en het weer ziet er bovendien niet al te best uit, dus wij weigeren dan ook dit bedrag te betalen. Gelukkig is er nog een andere optie. Althans, dat dachten wij. Ook op dit ‘gratis’ stukje strand werden wij weggestuurd. “Dit is enkel voor locals”, was het antwoord. De frustratie druipt ervan af en we besluiten ons niet te laten doen. Dan maar plan C!

We wandelen naar het verste punt van het strand en glippen ongezien binnen. Of dat denken we toch. Luieren op het strand hoeft al niet meer voor ons, zolang we maar enkele foto’s kunnen nemen op deze iconische plek. Worden we weggestuurd? Dan is dat maar zo, maar in tussentijd gebruiken we optimaal onze tijd. Met een tevreden gevoel en een camera vol beelden verlaten we ruim een uur later het strand. Missie geslaagd!

We likken onze vingers af en genieten van onze heerlijke en overigens échte Italiaanse pizza, terwijl de avond valt over Positano. We willen hier graag nog wat langer blijven. De gezelligheid van de verlichte huizen en de Italiaanse muziek door de straten. Blijven is helaas geen optie. Er zijn niet veel bussen en we moeten onze bus dan ook absoluut halen.

Wij komen net op tijd aan bij onze bushalte. De bus niet. We wachten ruim een uur, hopeloos wachtend op een bus die ons naar Sorrento brengt, terwijl de tijd langzaam voorbij tikt. Geen bus te zien. Gelukkig is daar die vriendelijke taxichauffeur die ons een goedkope lift aanbiedt richting Sorrento. Hij moet toch die kant uit en daarom mogen we goedkoper meerijden. Fijn. Dit keer ben ik het die misselijk wordt bij de kronkelende wegen en binnen de kortste tijd ligt die heerlijke pizza er alweer uit. Ik spuug mijn ziel eruit, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Wat een miserabel gevoel. Veertig minuten later komen we aan in Sorrento.

Wel… Die dagtrip richting Positano en die befaamde hike van het Pad der Goden is er alvast eentje die ik nooit meer in mijn leven zal vergeten!

Hoe je verplaatsen door de Amalfikust?

Om onze girls trip lekker goedkoop te houden, besloten wij alles te doen met het openbaar vervoer. Wat een verschrikkelijk slecht idee! Op een normale -coronavrije- zomer, rijden er wel voldoende bussen, maar desondanks doen deze er echt vreselijk lang over om je van punt A naar punt B te brengen. Heb je de financiële mogelijkheden? Dan raad ik absoluut aan om gewoon een auto te huren. Veel meer vrijheid en je doet er nog niet half zo lang over om je bestemming te bereiken, dan per bus. Bovendien zijn héél wat plekken niet eens bereikbaar met het openbaar vervoer, welke je wel kan bezichtigen met een auto. Op rentalcars heb je de ruimste keuze qua huurauto’s!

Waar overnachten voor een bezoek aan Positano?

Wij vonden geen accommodatie in Positano onder de 250 euro per nacht. De meeste accommodaties die er te vinden zijn, kosten je zelfs meer dan 300 euro per nacht. Geen optie voor ons! Wij besloten te overnachten in Sorrento en dit is dé ideale uitvalsbasis voor dagtrips langs de Amalfikust. Palazzo delle grazie was bovendien het perfecte hotel, waar we ontzettend van genoten hebben! Sorrento is een fantastische en onwijs gezellige plek, waar ik de lekkerste pasta at tijdens onze trip door La Bella Italia! Bovendien vind je tal van goedkope(re) accomodaties in Sorrento!