Reisdagboek #1 Een maand onderweg

We zijn ondertussen een maand op wereldreis. Tijd voor een persoonlijke update! De schade tot nu toe: Mathijs die zijn gloednieuwe drinkfles kwijtraakte, nog voor de reis goed en wel van start ging. Namelijk in het vliegtuig! Mijn kimono die achterbleef in een laundryservice en de strap van mijn backpack die het na vijf jaar heeft begeven. Dank aan de motortaxi. Deze wordt nu samengehouden met een sterk touw. Niet ideaal, maar this will do voor de komende tijd. Verder was het een maand vol interessante ontmoetingen, het ontdekken van nieuwe plekken en een rugzakje dat steeds voller raakt met nieuwe ervaringen.

Colombia. Het land waar onze reis exact een maand geleden van start ging. In eerste instantie stond Colombia niet echt op mijn bucketlist, maar na de vele positieve ervaringen en laaiend enthousiaste reacties van anderen, besloten we Colombia toch maar toe te voegen. Ik trap nu mogelijks op enkele mensen hun tenen, maar wij hadden beiden niet dat wauw-gevoel. Begrijp mij niet verkeerd: de mensen zijn fantastisch! Zo enorm vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd. We bezochten er enkele van de mooiste dorpen die wij ooit zagen. De prachtige, kleurrijke huizen en de gezellige pleintjes. De heerlijke cultuur en muziek. De schitterende natuur en bruisende steden. Colombia is écht geweldig en een ontzettend mooi land, maar we voelden ‘het’ simpelweg niet. Zijn we na al die jaren misschien te verwend geraakt en liggen onze verwachtingen steeds hoger? Misschien wel. Anderzijds: laat tien mensen dezelfde route afleggen en vraag hen vervolgens naar hun favoriete land. Ook hier zul je verschillende antwoorden horen.

Wij misten vooral het avontuur. Ruigere landschappen en het gevoel uit onze comfortzone te worden getrokken. Dingen die Colombia absoluut heeft, maar die wij zelf niet ervaarden. Colombia voelde meer als een ‘rustgevende’ en fijne vakantie. Niet verkeerd, maar niet hetgeen waar wij op dat moment zo naar verlangden. Die verlangens werden wel gelijk waargemaakt in Peru!

Na twee vluchten arriveerden we in Lima. We kozen voor een hostel vlakbij de luchthaven in één of andere louche buurt waar je liever niet in je eentje de straat opgaat. Na een veel te korte nacht namen we de taxi richting het busstation, om vervolgens 10 uur onderweg te zijn richting Huaraz. De bussen zijn gelukkig een stuk comfortabeler dan in Colombia en de tijd doofden we met het bekijken van enkele series en korte dutjes. Het Peru dat we tot nu toe zagen was even wennen. Tussen Lima en Huaraz zagen we voornamelijk droge, eindeloze landschappen met her en der wat brakke, kleine huizen langs de weg. De meeste huizen zien er zo armoedig en bouwvallig uit. Een groot verschil met Colombia, waar de meeste huizen er in prima staat uitzien en geschilderd zijn in een vrolijke kleur. Zelfs de armere wijken of comuna’s zagen er nog beter uit. Maar ook dit went.

We spenderen in totaal twaalf dagen in Huaraz en hoewel de stad zelf niet heel bijzonder is, vinden we het hier fijn vertoeven. De ijskoude avonden en ochtenden niet meegerekend. Onze kille kamer al helemaal niet. En laten we het braken en de misselijkheid, mogelijks een combinatie tussen de hoogte en iets verkeerd te hebben gegeten, ook maar achterwege. De omgeving in Huaraz is namelijk waanzinnig mooi en een echt paradijs voor hikers. Dat is dan ook exact de reden dat we hier zo lang verblijven. Wij willen enkele van de mooiste hikes doen in de omgeving en wagen ons ook voor het eerst aan mountaineering. Als dat maar goed komt.

Huaraz is alles waar we op hadden gehoopt: adembenemend mooie uizichten, ruige landschappen en het gevoel uit onze comfortzone te worden getrokken. In tussentijd duffelen wij ons goed in en houden we elkaar warm tijdens deze koude nachten. Wij genieten met volle teugen en kijken uit naar verdere avonturen. Met een nieuwe drinkfles voor Mathijs en nog steeds hetzelfde touw dat mijn hele hebben en houden samenhoudt.

To be continued.