Ik nip van mijn koffie, neem wat melkschuim op mijn lepel en werk het smakkend naar binnen. Jules miauwt langs mijn been, terwijl Louis een eindje verderop ligt te slapen. Een doordeweekse dag in mijn leven. En tijdens dat kopje koffie draaien mijn hersenkronkels op volle toeren en vertrouw ik mijn vele gedachten toe aan een velletje papier, welke ik hier vervolgens neerschrijf. Ik heb heimwee naar de wereld. Heimwee naar het reizen.
Wanneer je je thuis nooit echt thuis hebt gevoeld. Ondanks de fantastische en liefdevolle familie die ons zo enorm steunen. Omringd door interessante en leuke mensen die mijn leven mooier maken. De vele mooie herinneringen en momenten in mijn leven. Een job waar ik mij goed voel en ondertussen opnieuw gaan studeren, wat mij overigens ontzettend gelukkig maakt. Een leven gevuld met hobby’s, waardoor ik soms met moeite de tijd vindt voor mijn huishouden. Ik heb een druk leven en toch is het niet voldoende. Toch blijf ik verlangen naar dat avontuur in mijn leven. Hunkerend naar avontuur, naar een plek waar alles op z’n eigen tempo loopt. Een plek waar ik thuiskom
Minstens tweemaal per jaar maken we een mooie reis van minstens twee weken, iets waar tal van mensen alleen maar jaloers op kunnen zijn en toch is het niet voldoende. De energie die ik krijg van de diverse culturen, mijn smaakpapillen die exploderen door de verschillende smaken, de geuren, de oogverblindende landschappen, de verscheidenheid aan mensen. Hetgeen mijn hart en ziel vult. Dat intens gelukzalige gevoel.
Ik heb heimwee naar de wereld. Heimwee naar het onbekende. Het onverwachte. Heimwee naar tropische stranden, helderblauwe zeeën, kleurrijke vissen. Heimwee naar de bossen en bergen, smaragdgroene meren en stevige hikes naar de mooiste uitkijkpunten. Heimwee naar dat simpele leven. Rondtrekken met een tent en elke dag nieuwe plekken ontdekken. Geen tijdslimiet, ultieme vrijheid. Heimwee naar het leven waar ik zo naar verlang. Heimwee naar onze acht-maand durende wereldreis die we deden na onze studies.
Misschien wil ik wel werken in een surfbar in Australië, les gaan geven in Hawaï of koraal gaan planten in Frans Polynesië. Zoveel dromen en zoveel ideeën. Een plek vinden waar ik mij thuis voel en helemaal mezelf kan zijn. Ik word er mee wakker en ga er opnieuw mee slapen, die gedachten aan het reizen. Het is amper november en ik verlang nu al naar de reis die we zullen maken in april. Eindelijk weer het vliegtuig instappen, weg naar verre oorden. Terug gaan duiken, smullen van streetfood voor amper een euro of twee en genieten van de zon die mijn bleke huid verwarmd.
Voortdurend denk ik aan de komende bestemmingen die ik nog wil gaan ontdekken. Van Afrika tot Amerika. Het gigantische Australië met zijn kangoeroe’s, rode rotsen, helderwitte stranden, haaien en moderne steden, tot de Rocky mountains en helderblauwe meren in Canada. Patagonië, Peru, Zuid-Afrika, Mexico, Costa-Rica, Kenia, Jordanië, Namibië, Portugal en Kroatië. Ik wil het allemaal en het liefst gewoon nu. Nu ik jong ben, geen kinderen heb en minder verplichtingen heb dan binnen pakweg tien jaar.
Heimwee naar de wereld. De wereld die reeds ontdekt is, maar ik met mijn eigen ogen wil zien. Niets maakt mij gelukkiger dan vertoeven in het buitenland. Dat intense gevoel, die warmte, die ervaringen, dat pure geluk dat met geen woorden te beschrijven is. Na mijn studies wil ik opnieuw een wereldreis maken. Een droom, maar wederom eentje die ik wil verwezenlijken.
Ik droom. Ik denk. Kijkend naar de wereldkaart aan onze muur, kijkend naar de wereldbollen op onze kast. Denkend aan het moment dat ik eindelijk weer voor langere tijd kan vertrekken en mijn lichaam en ziel opnieuw weer rust hebben. Om vervolgens weer te verlangen naar de volgende bestemmingen. Die voortdurende onrust in mijn hoofd. Ik nip nogmaals van mijn koffie. Verzonken in gedachten. Dromend over de toekomst.
Heimwee naar de wereld. Die wereld die op mijn wacht. Aftellend naar de dag dat ik die wereld terug kan gaan verkennen. Wereld, ik wacht op jou.
