Afgelopen dagen waren op z’n minst gezegd bijzonder. Hoewel we beiden doodmoe zijn en even nood hebben aan rust en ontspanning, tijd voor onszelf, zullen we de laatste dagen nooit meer vergeten. We stonden oog in oog met haaien en zeeschildpadden. Een nieuw reisdagboek, een nieuw avontuur.
Palawan hebben we verlaten en het was tijd voor een tweede eiland. Twee dagen voordien boekten we onze vlucht naar Cebu, een eiland dat weer compleet anders is dan het vorige. Palawan is zonder twijfel hét mooiste en meest bijzondere eiland in de Filipijnen, door zijn parelwitte stranden, heldere blauwe zee en kleurrijke koraal. Maar er zijn uiteraard nog veel meer eilanden te ontdekken op de Filipijnen! Cebu city was géén fijne plek om te verblijven. Een ontzettend drukke stad, boordevol grote winkelcentra, je vergeet even dat je je op een eiland bevindt! Lang zijn we hier dan ook niet gebleven.
Na twee dagen namen we de bus naar Maya, waar we ruim vijf uur opzaten. De prachtige natuur waar we doorheen reden, was de rit meer dan waard. Vanaf Maya moesten we nog een boot nemen naar een zeer bijzonder eiland: Malapasqua. Een eiland dat we bezochten om te gaan duiken met haaien. Dit is de enige plek ter wereld, waar het mogelijk is om te duiken met thresher sharks. Toch wel bijzonder om dit te kunnen zeggen! Niet?
De boottocht richting Malapasqua was allesbehalve een pretje. Ik word snel misselijk op een boot, maar ik was zo bang tijdens deze tocht, dat de misselijkheid spontaan verdween. De angst nam het over. We zaten met te veel personen op een klein, krakend bootje, dat er niet al te stevig uitzag. De golven waren wild en hoog en alsof dat nog niet alles was, begon het ook nog eens hevig te regenen. Storm op zee! In een bootje dat elk moment kon omslaan. Hoewel de tocht amper een dik half uur duurde, leek deze eindeloos. Wat was ik zo ontzettend blij toen we voet aan land zette. We hadden deze vreselijke, gevaarlijke boottocht overleefd. Godzijdank!
We hadden nog geen accommodatie geboekt, dus toen een kerel op het strand een goedkope plek aanraadde, twijfelden we geen moment. De kamer bleek best oke, dus we boekten hier één nacht. We hadden de kamer eerst wat beter moeten bekijken….
De kamer op zich was best prima, primitief maar leefbaar. De badkamer daarentegen was allesbehalve oké, ik weigerde hier dan ook te douchen. Een lavabo hadden we niet, noch een WC pot die we konden doorspoelen. Er stond gewoon een bassin die diende als pispot aka. lavabo. Tsjha… zo kan het ook natuurlijk. Kwam daar ook nog eens bij dat we vreselijk sliepen door de luide muziek in de avond en de vroege ochtend, alsook het gekakel van de eigenaars. Net een bende kippen. Daags nadien namen we snel onze spullen en gingen we meteen naar een betere plek. Een ruime, comfortabele en propere kamer voor slechts drie eurootjes meer. We verbleven hier meteen twee nachten!
Malapasqua was écht een zeer fijn en bijzonder eiland, dat niet te vergelijken valt met de rest. Een weg is er niet, auto’s zijn er dus zeker niet. Op het eiland loopt een lang pad en enkele kleinere paadjes, waardoor je écht een eiland gevoel krijgt. Alles ziet er iets primitiever uit, back to basic en dat is heerlijk. Het strand is niet bijzonder mooi, maar dat is ook niet de reden dat we naar hier kwamen. Bovendien hebben we gedurende ons hele verblijf hier regen gehad… echt genieten konden we dus niet van het eiland, al is de sfeer -ondanks de regen- echt heerlijk hier. We komen even helemaal tot rust.
Mathijs en ik schrijven ons in voor een AWARE project voor haaien, welke ontzettend interessant is. We leren zoveel meer over haaien en de bedreiging er van. Ik had werkelijk geen idee hoe ernstig het gesteld was met de haaien en hoeveel soorten er met uitsterven bedreigt zijn. Verschrikkelijk, want het zijn zo een prachtige en fascinerende dieren. Ze hebben een zeer slechte reputatie en zoveel mensen zijn er bang van, wat eigenlijk helemaal niet nodig is. Een dag later is het zover: wij gaan duiken met haaien. Rond vier uur (s’nachts!) staan we op, aangezien we al om 4:30h aan de duikschool moeten staan. Pittig, zo vroeg opstaan. De haaien zitten normaal op ruim driehonderd meter diepte, maar enkel in de vroege ochtend komen ze naar boven om zich te laten kuisen door kleine visjes. Een car wash, maar dan voor haaien dus. Hoe heet dit dan? Een Shark Wash misschien? We zitten op een gigantisch grote boot en het is best nog een eindje varen. De golven zijn ontzettend hoog en wild, binnen no time voel ik me ontzettend misselijk. We moeten onze uitrusting aandoen op de boot, wat écht een hel is. Ik ben misselijk en wordt heen en weer geschud wanneer ik rechtsta. Dit deel vind ik het meest vreselijk tijdens het duiken en ontzie ik steeds. Ik HAAT het bootgedeelte!
Ik ben zo blij wanneer ik het ijskoude water in ben en de misselijkheid meteen verdwijnt. Samen met onze instructeur gaan we dertig meter de diepte in en zien meteen een haai voor ons zwemmen. Wauw! Een gigantisch beest van wel vijf meter lang, op slechts enkele meters van ons. Ongelofelijk. Het gaat allemaal zo snel, dat we er jammer genoeg geen goede foto’s van hebben kunnen maken. Ik had het moeten filmen, maar dat is natuurlijk te laat! Zelfbeklag. We zetten ons neer op de grond, waar we al gauw een tweede haai zien. Deze zwemt enkele keren heen en weer. We zitten allen te trillen, niet van schrik, wel van het ijskoude water. 100% genieten lukt dus jammer genoeg niet. Het is zo vreselijk koud en onze wetsuit is veel te dun.
We zien de haaien niet lang, na een vijftal minuten zijn ze beiden al verdwenen, maar toch was dit een geweldig moment. Wat jammer dat ze niet wat langer bleven, had er gerust wat mee willen dollen. Uitnodigen voor een kopje koffie misschien? Of een blikje sardientjes? Ja, met deze haaien zou ik best dikke maatjes kunnen worden! Zeggen we ‘HI’ wanneer we elkaar tegenkomen, snap je ‘m?
Helemaal bevroren komen we terug aan boord, waar we gelukkig meteen kunnen opwarmen met een warme chocomelk. Heerlijk! Tijdens de terugrit voel ik mij uitstekend en gelukkig niet meer misselijk, dit is tegenstelling tot de andere passagiers. Eentje zit haar ziel uit te spugen overboord, een andere zit lijkbleek met haar ogen dicht, net zoals haar vriendinnen bij haar. Een kerel zit met gebogen knieën op de grond en geeft ook geen kick en nog een andere meid ligt gewoon te slapen.
Diezelfde dag vertrekken we nog naar de volgende bestemming, wat best lastig is. We zijn namelijk ruim acht uur onderweg! Het bootgedeelte valt deze keer gelukkig best nog mee, maar we beleven wel weer een heel ander avontuur. Om een ontzettend lang verhaal kort te maken: we wouden een bus nemen, we werden overhaalt om een mini Van te nemen voor praktisch dezelfde prijs met de belofte dat hij maar één keer zou stoppen (de bus stopt voortdurend). De man bleek gelogen te hebben en stopte tig keren, waardoor Mathijs en ik ons ontzettend opwonden. We liepen zo lastig!
Uiteindelijk kwamen we even laat toe als de bus, de vuile leugenaar! We besloten hem 50 peso minder de geven, door zijn leugens en oneerlijkheid en eindigden uiteindelijk in het politiekantoor. Super grappig overigens. Wat een discussie, hebben de politieagenten hun portie drama ook even gehad voor die dag. Het leek wel de tv serie Familie. Anyway, een half uur later stapten we het politiekantoor buiten, de agent was ontzettend vriendelijk voor ons en deelde ons ook nog enkele tips mee voor onze volgende bestemming. Best leuk. We namen gauw een bus en kwamen weer drie uur later toe in Moalboal!
Ondertussen spenderen we alweer onze laatste dag in het fijne Moalboal. Wat is dit een leuke plek en nog fijner: de zon schijnt! De eerste dag sliepen we lekker uit en genoten we een hele dag op het strand. Geen parelwitte of mooie stranden, wél een fijne snorkelplek. Gedurende enkele meters sta je met je knieën in het water, waar je plots -poef- tientallen meters diep de zee in bent. Zo bijzonder en fijn! We genoten van het onderwaterleven en probeerden beiden zo diep mogelijk te zwemmen, wat een heerlijk en bevredigend gevoel. Ik denk er steeds meer over na om een cursus freediven te volgen. Hoe fantastisch moet het niet zijn om in één ademhaling, maar liefst twintig meter diep te kunnen zwemmen? Alleen de kostprijs houdt mij wat tegen…
Tijdens het zwemmen zag Mathijs plots een grote, groene vlek onder zijn voeten. Bleek het gewoon een reuze zeeschildpad te zijn! Wauw. We filmden dit fantastische dier en zwommen enkele meters met hem mee. Ik vind dit zo’n leuke en bijzondere dieren! De pret duurde niet lang, toen ik voor de tweede dag op rij hevig geprikt werd door een kwal. Niet zo’n klein prikje dat even tintent, neen… een zwaar brandend gevoel. Mijn been werd meteen rood en zwol ter plaatse wat op, dit voelde ik nog gedurende de hele avond. Daags voordien werd ik ook al geprikt op mijn arm en dit zie je -zes dagen later- nog steeds. Het lijkt wel een brandwonde. Die kwallen zijn toch mijn minst favoriete dieren in de zee! Wordt ik liever geen vriendjes mee, geef mij maar die haaien!
Een dag later stonden we om 5:30 uur op. Lekker vroeg ja! We maakten ons klaar, aten wat cornflakes dat we de dag voordien al gaan halen waren en zaten om stipt zeven uur op de bus. De Kawassan Falls is de populairste waterval in Cebu, misschien zelfs in héél de Filipijnen! Daar we deze plek niet wouden delen met honderden of zelfs tientallen toeristen -wat het meteen minder speciaal maakt en onmogelijk om foto’s te nemen- besloten we dus véél te vroeg op te staan. Dit werd beloond. We konden genieten van deze mooie waterval, met slechts een handjevol andere toeristen en maakten enkele prachtige foto’s.
Een dag later kwamen we na de Canyoneering weer uit bij de Kawassan Falls en was deze plek gelijk een stuk minder aantrekkelijk. Overal waar je keek: toeristen! Iets dat ik dus absoluut niét leuk vind en waar ik maar al te graag mijn nachtrust voor laat vallen! Over canyoneering gesproken: WAUW! Dit was zonder twijfel onze leukste activiteit in Moalboal. Gedurende drie uur zwommen, klommen, kropen, gleden en sprongen we van obstakels in de jungle. Het uitzicht was fenomenaal, met de prachtige rotsformaties en de groene natuur.
Het water was ijskoud, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de pret die we hadden en de fantastische omgeving. We lachten heel wat af en hadden het hier ontzettend naar onze zin. Hoewel ik bij elke sprong de hele jungle bij elkaar schreeuwde -sorry, ik kan niet springen zonder te gillen- genoot ik keer op keer van de sprongen. De laatste sprong die ik maakte was deze van 10 à 12 meter hoogte, wat een kick. Zo een geweldig gevoel. Ik voelde mij zo gelukkig. Mathijs waagde zich aan de hoogste sprong bij de waterval, deze was maar liefst een dikke 15 meter hoog! Ik vond het al behoorlijk eng om van beneden toe te kijken.
We hebben er geweldige dagen opzitten. Ondertussen hebben we ook een ander paradijselijk eilandje: Apo Island en hebben we alweer de boot genomen naar het rustige, mooie Siquijor. De tijd vliegt en het is hier zo ongelofelijk prachtig. Filipijnen, u bent geweldig, misschien zelfs mijn favoriet!
