Daar zijn we dan. Sinds vier maanden vertoeven we weer in ons kleine, regenachtige Belgenlandje. Na acht maanden volop te hebben genoten van wat de wereld ons te bieden heeft. Veel jonge mensen krijgen steeds meer de drang om hun vertrouwde land voor onbepaalde tijd, of zelfs voorgoed te verlaten en meer te zien van de wereld. Naar verre exotische landen en godvergeten stranden. Het is fantastisch om al deze dromen te kunnen verwezenlijken…. maar dan kom je terug thuis. Het is waar wat ze zeggen. Terugkomen is het moeilijkste.
Zeven maanden reizen door Azië was werkelijk een droom, maar na enige tijd heb je het wel gehad met het Aziatische eten. Dagen en nachten vertoeven op (slaap)bussen, je behoeften doen op squattoilletten of in de vrije natuur. Ook het leven uit je backpack raak je naderhand wel beu. God, wat was ik uitgekeken op de kledij die ik steeds opnieuw moest dragen! Na zeven maanden Azië was ik vooral ontzettend moe, lichamelijk en geestelijk. Ik was op en had geen energie meer om nog leuke activiteiten te ondernemen. Ik moet dan ook wel eerlijk toegeven dat we op die zeven maanden héél veel gedaan hebben en praktisch nooit de tijd hebben genomen om even rust te nemen. Dit eist na enige tijd zijn tol. Het was dan ook een verademing om het prachtige Azië te verlaten en boordevol nieuwe energie onze roadtrip te starten in West-Amerika.
Van zodra we voet aan land zette, gierde het enthousiasme en de energie terug door mijn lichaam. Nieuwe lucht stroomde door mijn longen, een andere cultuur, nieuwe landschappen, een fris hoofd en een gelukzalig gevoel in mijn buik. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat. Onze maand in Amerika was werkelijk fantastisch, verbluffend, oh-zo-leuk en adembenemend mooi. Ik vond het dan ook vreselijk om na deze geweldige maand terug het vliegtuig op te stappen, op naar het ‘echte, volwassen leven’. Mathijs daarentegen was blij dat hij na acht maanden terug naar zijn vertrouwde land terug kon keren. Terug naar de realiteit, terug naar zijn familie, klaar voor een nieuwe start. Klaar voor ons echte leven?
Aangekomen in België was het niet moeilijk om ons terug aan te passen. We hadden het druk met familiebezoekjes, het zoeken naar werk en het uitkiezen van meubels voor ons appartement waar we binnenkort naartoe verhuizen. Het leven ging door en beiden waren we prima gelukkig. Tot nu. Na nog geen twee maand kwamen de reiskriebels alweer naar boven. Mijn lichaam is geïnfecteerd met de reismicrobe, het stroomt door mijn aders en het valt niet te genezen. Elke dag verlang ik terug naar het reizen. De muziek in de auto herinnert mij aan de roadtrip in Amerika, de foto’s van de paradijselijke eilanden die we zagen bezorgen mij heimwee en een wrang gevoel in mijn buik. Ik heb een volledige lijst opgesteld met de tientallen bestemmingen die ik nog wil zien. Nadenkend over de volgende reis of reizen die we de komende vakanties kunnen maken. Dromend en verlangend naar een nieuwe lange reis, dit keer down under. Tijd om terug te vertrekken. Waar gaat de volgende reis naartoe?
